Encyklopedia: wpis
Autor lub temat nie posiada wyodrębnionego wpisu w naszej encyklopedii
Encyklopedia: oznaczenie redakcyjne
Nie wiadomo o nim zbyt wiele. Poza kilkoma czysto biograficznym faktami Andrzej Niewiadomski zdaje się nieuchwytny, jakby z rozmysłem wymykał się wszelkim opisom i kategoryzacjom. Gdyby nie potwierdzona drukiem twórczość, z powodzeniem mógłby udawać, że tak naprawdę wcale go nie ma.
Przemysław Owczarek – poeta, krytyk literacki, antropolog kultury. Autor poetyckiej prozy. Jego książki pobudzają krytyków i czytelników do zaciekłych dyskusji.
Maciej Woźniak to poeta wrażliwy na zmiany pór roku, a wiersze umieszcza w ich kontekście od wczesnych tomów. Jednocześnie na dalszy plan tekstów poetyckich usuwa podmiot swoich wierszy.
Urszula Kozioł była zaliczana do grona najciekawszych debiutantów po Październiku 1956, nazywano ją „wybitnym zjawiskiem poetyckim”. Niemniej twórczość wrocławskiej poetki trwa w obiegu stosunkowo elitarnym. Może jednak wypadałoby dodać: na szczęście. Wciąż można ją odkrywać na nowo, czytać dokładniej, odnajdując zapoznane wartości. Należą do nich: typ wyobraźni, poetycka samoświadomość oraz ironiczna elegijność.
Czytaj więcej
Tak jak kontynuacyjność prozy polskiej końca lat 80. i całego następnego dziesięciolecia możemy mierzyć jej tematyczno-stylistyczną dominantą, jaką wyznaczyła tzw. literatura małych ojczyzn, tak poezja polska lat 90. XX i pierwszych XXI wieku – jakkolwiek oczywiście nie w całości – podpada pod równie „kontynuacyjną” kategorię melancholii.
Serwis: oznaczenie redakcyjne
Nie wiadomo o nim zbyt wiele. Poza kilkoma czysto biograficznym faktami Andrzej Niewiadomski zdaje się nieuchwytny, jakby z rozmysłem wymykał się wszelkim opisom i kategoryzacjom. Gdyby nie potwierdzona drukiem twórczość, z powodzeniem mógłby udawać, że tak naprawdę wcale go nie ma.
Przemysław Owczarek – poeta, krytyk literacki, antropolog kultury. Autor poetyckiej prozy. Jego książki pobudzają krytyków i czytelników do zaciekłych dyskusji.
Maciej Woźniak to poeta wrażliwy na zmiany pór roku, a wiersze umieszcza w ich kontekście od wczesnych tomów. Jednocześnie na dalszy plan tekstów poetyckich usuwa podmiot swoich wierszy.
Urszula Kozioł była zaliczana do grona najciekawszych debiutantów po Październiku 1956, nazywano ją „wybitnym zjawiskiem poetyckim”. Niemniej twórczość wrocławskiej poetki trwa w obiegu stosunkowo elitarnym. Może jednak wypadałoby dodać: na szczęście. Wciąż można ją odkrywać na nowo, czytać dokładniej, odnajdując zapoznane wartości. Należą do nich: typ wyobraźni, poetycka samoświadomość oraz ironiczna elegijność.
Czytaj więcej
Tak jak kontynuacyjność prozy polskiej końca lat 80. i całego następnego dziesięciolecia możemy mierzyć jej tematyczno-stylistyczną dominantą, jaką wyznaczyła tzw. literatura małych ojczyzn, tak poezja polska lat 90. XX i pierwszych XXI wieku – jakkolwiek oczywiście nie w całości – podpada pod równie „kontynuacyjną” kategorię melancholii.
Wszystkie treści
Nie wiadomo o nim zbyt wiele. Poza kilkoma czysto biograficznym faktami Andrzej Niewiadomski zdaje się nieuchwytny, jakby z rozmysłem wymykał się wszelkim opisom i kategoryzacjom. Gdyby nie potwierdzona drukiem twórczość, z powodzeniem mógłby udawać, że tak naprawdę wcale go nie ma.
Przemysław Owczarek – poeta, krytyk literacki, antropolog kultury. Autor poetyckiej prozy. Jego książki pobudzają krytyków i czytelników do zaciekłych dyskusji.
Maciej Woźniak to poeta wrażliwy na zmiany pór roku, a wiersze umieszcza w ich kontekście od wczesnych tomów. Jednocześnie na dalszy plan tekstów poetyckich usuwa podmiot swoich wierszy.
Urszula Kozioł była zaliczana do grona najciekawszych debiutantów po Październiku 1956, nazywano ją „wybitnym zjawiskiem poetyckim”. Niemniej twórczość wrocławskiej poetki trwa w obiegu stosunkowo elitarnym. Może jednak wypadałoby dodać: na szczęście. Wciąż można ją odkrywać na nowo, czytać dokładniej, odnajdując zapoznane wartości. Należą do nich: typ wyobraźni, poetycka samoświadomość oraz ironiczna elegijność.
Czytaj więcej
Tak jak kontynuacyjność prozy polskiej końca lat 80. i całego następnego dziesięciolecia możemy mierzyć jej tematyczno-stylistyczną dominantą, jaką wyznaczyła tzw. literatura małych ojczyzn, tak poezja polska lat 90. XX i pierwszych XXI wieku – jakkolwiek oczywiście nie w całości – podpada pod równie „kontynuacyjną” kategorię melancholii.