Encyklopedia: wpis
Autor lub temat nie posiada wyodrębnionego wpisu w naszej encyklopedii
Encyklopedia: oznaczenie redakcyjne
Piotr Sommer – poeta, a także: tłumacz-anglista, propagator poetów szkoły nowojorskiej w Polsce, eseista, krytyk (a nawet zoil) literacki i przekładowy, redaktor naczelny „Literatury na Świecie” (od 1994), autor i tłumacz poezji dla dzieci, ironiczny dysydent języka („nowa dykcja”), inspirator i krytyczny interlokutor poezji najnowszej.
Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki dla poezji po roku 1989 jest ważny między innymi za względu na swoją kreację w wierszach. Do jej wzmocnienia przyczyniła się legenda literacka stymulowana przez poetę. Fakt, iż wypowiada się jedynie poprzez wiersze, silna teatralizacja publicznej recytacji utworów oraz ich tematyka sprawiły, że postrzegany jest jako poeta osobny, mroczny outsider. Autokreacja poety zmierzała do ukazania go jako kolejnego wcielenia „poéte maudit”.
Maciej Robert – poeta, krytyk, dziennikarz. Zamiast wśród gwiazd w wierszach krąży wokół ludzkiego ciała i procesów z nim związanych – aż po jego koniec. Tematów poetyckich niezwykle często szuka w wodnych otchłaniach.
Tak jak kontynuacyjność prozy polskiej końca lat 80. i całego następnego dziesięciolecia możemy mierzyć jej tematyczno-stylistyczną dominantą, jaką wyznaczyła tzw. literatura małych ojczyzn, tak poezja polska lat 90. XX i pierwszych XXI wieku – jakkolwiek oczywiście nie w całości – podpada pod równie „kontynuacyjną” kategorię melancholii.
Marzanna Bogumiła Kielar – perfekcjonizm czy „uparta monotonia”? Autorka pisząca poezję „stoickiej kontemplacji”, zabierająca w semantyczną podróż na „bezimienną wyspę”? A może poetka zamkniętego projektu poetyckiego?
Wojciech Wencel jest poetą aktywnym, docenianym, ale też kontrowersyjnym. Jako przedstawiciel współczesnych klasyków pisze także teksty o powinnościach poezji, które są wskazówkami interpretacyjnymi jego twórczości literackiej.
Tomasz Pułka jako poeta nie lubił stałości – jego książki (każda wydana przez inną oficynę) nie układają się w linie poetyckiego postępu, w każdej z nich wypróbowywał nowe style, tony, formy. W całej twórczości widać jednak nawroty do stałych pytań – czy też wątpliwości – które pozwalają widzieć spójność, a może nawet upór.
Piotr Matywiecki mówi o sobie, że jest „pogrobowcem Getta Warszawskiego”. Jego poezję określa, a niekiedy naznacza, tożsamość żydowsko-polska. Jej wyrazem jest głęboki stosunek do słowa, pojmowanego na sposób biblijny, sprawczy. Poetycko zamieszkuje i opłakuje Warszawę.
Czytaj więcej
Poezja najmłodsza? Poezja, oczywiście, nie ma wieku. Natomiast jej autorki i autorzy jak najbardziej.
Czytaj więcej
Serwis: oznaczenie redakcyjne
Piotr Sommer – poeta, a także: tłumacz-anglista, propagator poetów szkoły nowojorskiej w Polsce, eseista, krytyk (a nawet zoil) literacki i przekładowy, redaktor naczelny „Literatury na Świecie” (od 1994), autor i tłumacz poezji dla dzieci, ironiczny dysydent języka („nowa dykcja”), inspirator i krytyczny interlokutor poezji najnowszej.
Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki dla poezji po roku 1989 jest ważny między innymi za względu na swoją kreację w wierszach. Do jej wzmocnienia przyczyniła się legenda literacka stymulowana przez poetę. Fakt, iż wypowiada się jedynie poprzez wiersze, silna teatralizacja publicznej recytacji utworów oraz ich tematyka sprawiły, że postrzegany jest jako poeta osobny, mroczny outsider. Autokreacja poety zmierzała do ukazania go jako kolejnego wcielenia „poéte maudit”.
Maciej Robert – poeta, krytyk, dziennikarz. Zamiast wśród gwiazd w wierszach krąży wokół ludzkiego ciała i procesów z nim związanych – aż po jego koniec. Tematów poetyckich niezwykle często szuka w wodnych otchłaniach.
Tak jak kontynuacyjność prozy polskiej końca lat 80. i całego następnego dziesięciolecia możemy mierzyć jej tematyczno-stylistyczną dominantą, jaką wyznaczyła tzw. literatura małych ojczyzn, tak poezja polska lat 90. XX i pierwszych XXI wieku – jakkolwiek oczywiście nie w całości – podpada pod równie „kontynuacyjną” kategorię melancholii.
Marzanna Bogumiła Kielar – perfekcjonizm czy „uparta monotonia”? Autorka pisząca poezję „stoickiej kontemplacji”, zabierająca w semantyczną podróż na „bezimienną wyspę”? A może poetka zamkniętego projektu poetyckiego?
Wojciech Wencel jest poetą aktywnym, docenianym, ale też kontrowersyjnym. Jako przedstawiciel współczesnych klasyków pisze także teksty o powinnościach poezji, które są wskazówkami interpretacyjnymi jego twórczości literackiej.
Tomasz Pułka jako poeta nie lubił stałości – jego książki (każda wydana przez inną oficynę) nie układają się w linie poetyckiego postępu, w każdej z nich wypróbowywał nowe style, tony, formy. W całej twórczości widać jednak nawroty do stałych pytań – czy też wątpliwości – które pozwalają widzieć spójność, a może nawet upór.
Piotr Matywiecki mówi o sobie, że jest „pogrobowcem Getta Warszawskiego”. Jego poezję określa, a niekiedy naznacza, tożsamość żydowsko-polska. Jej wyrazem jest głęboki stosunek do słowa, pojmowanego na sposób biblijny, sprawczy. Poetycko zamieszkuje i opłakuje Warszawę.
Czytaj więcej
Poezja najmłodsza? Poezja, oczywiście, nie ma wieku. Natomiast jej autorki i autorzy jak najbardziej.
Czytaj więcej
Wszystkie treści
Piotr Sommer – poeta, a także: tłumacz-anglista, propagator poetów szkoły nowojorskiej w Polsce, eseista, krytyk (a nawet zoil) literacki i przekładowy, redaktor naczelny „Literatury na Świecie” (od 1994), autor i tłumacz poezji dla dzieci, ironiczny dysydent języka („nowa dykcja”), inspirator i krytyczny interlokutor poezji najnowszej.
Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki dla poezji po roku 1989 jest ważny między innymi za względu na swoją kreację w wierszach. Do jej wzmocnienia przyczyniła się legenda literacka stymulowana przez poetę. Fakt, iż wypowiada się jedynie poprzez wiersze, silna teatralizacja publicznej recytacji utworów oraz ich tematyka sprawiły, że postrzegany jest jako poeta osobny, mroczny outsider. Autokreacja poety zmierzała do ukazania go jako kolejnego wcielenia „poéte maudit”.
Maciej Robert – poeta, krytyk, dziennikarz. Zamiast wśród gwiazd w wierszach krąży wokół ludzkiego ciała i procesów z nim związanych – aż po jego koniec. Tematów poetyckich niezwykle często szuka w wodnych otchłaniach.
Tak jak kontynuacyjność prozy polskiej końca lat 80. i całego następnego dziesięciolecia możemy mierzyć jej tematyczno-stylistyczną dominantą, jaką wyznaczyła tzw. literatura małych ojczyzn, tak poezja polska lat 90. XX i pierwszych XXI wieku – jakkolwiek oczywiście nie w całości – podpada pod równie „kontynuacyjną” kategorię melancholii.
Marzanna Bogumiła Kielar – perfekcjonizm czy „uparta monotonia”? Autorka pisząca poezję „stoickiej kontemplacji”, zabierająca w semantyczną podróż na „bezimienną wyspę”? A może poetka zamkniętego projektu poetyckiego?
Wojciech Wencel jest poetą aktywnym, docenianym, ale też kontrowersyjnym. Jako przedstawiciel współczesnych klasyków pisze także teksty o powinnościach poezji, które są wskazówkami interpretacyjnymi jego twórczości literackiej.
Tomasz Pułka jako poeta nie lubił stałości – jego książki (każda wydana przez inną oficynę) nie układają się w linie poetyckiego postępu, w każdej z nich wypróbowywał nowe style, tony, formy. W całej twórczości widać jednak nawroty do stałych pytań – czy też wątpliwości – które pozwalają widzieć spójność, a może nawet upór.
Piotr Matywiecki mówi o sobie, że jest „pogrobowcem Getta Warszawskiego”. Jego poezję określa, a niekiedy naznacza, tożsamość żydowsko-polska. Jej wyrazem jest głęboki stosunek do słowa, pojmowanego na sposób biblijny, sprawczy. Poetycko zamieszkuje i opłakuje Warszawę.
Czytaj więcej
Poezja najmłodsza? Poezja, oczywiście, nie ma wieku. Natomiast jej autorki i autorzy jak najbardziej.
Czytaj więcej