Pornos bis: młoda poezja jako wspólnota poliamoryczna *
MAJA STAŚKO
Encyklopedia: wpis
Autor lub temat nie posiada wyodrębnionego wpisu w naszej encyklopedii
Encyklopedia: oznaczenie redakcyjne
Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki dla poezji po roku 1989 jest ważny między innymi za względu na swoją kreację w wierszach. Do jej wzmocnienia przyczyniła się legenda literacka stymulowana przez poetę. Fakt, iż wypowiada się jedynie poprzez wiersze, silna teatralizacja publicznej recytacji utworów oraz ich tematyka sprawiły, że postrzegany jest jako poeta osobny, mroczny outsider. Autokreacja poety zmierzała do ukazania go jako kolejnego wcielenia „poéte maudit”.
Edward Pasewicz. Poeta inności? Buddysta i dokonujący coming outu gej. Poeta normalności? Obserwator codzienności, podglądacz drobin, zakamarków, międzyludzkich związków i słuchacz języków. Jednocześnie szczery, erudycyjny i wirtuozerski, kampowy i polityczny?
Marcin Baran – autor poetyckich gier. Z humorem i ironią mówi o tragicznym losie człowieka. Poeta rozrywający językowe schematy, zmyślający lektury. Chętnie sięgający po słowa innych pisarzy, twórca ekfraz; „lepiący” z ciał „miłość, lęk i słowa”.
Jarosław Marek Rymkiewicz, poeta – klasycysta: od dialogu z tradycją do romantycznego „trupa, który gada”. Od słowa, które się spopiela do wiersza jako „więzienia śmierci”. Od pytań zadawanych Bogu i diabłu do poszukiwania transcendencji. Od wiersza wolnego do dystychu. Od wierszy politycznych do nihilistycznego obrazu świata.
Krystyna Miłobędzka — poetka, autorka scenariuszy teatralnych i prac teoretycznych na temat teatru dziecka, „najmłodsza poetka polska” najstarszego dzisiaj literackiego pokolenia.
Czesław Miłosz – z jednej strony traktowany jako autorytet i mistrz, z drugiej jako autorytet niemożliwy do przyjęcia. Atakowany z wielu powodów, zarówno przez przeciwników ideowych w życiu publicznym, jaki i oponentów artystycznych. Zawsze jako ważny punkt odniesienia polskiej poezji XX i XXI wieku.
Czytaj więcej
Wisława Szymborska – tajemnicza, ale uwielbiana; skromna, ale podziwiana; poważna, ale dowcipna; niefrasobliwa, ale zaangażowana; w tłumie, ale osobna; poetka i intelektualistka; adeptka i filozofka, ironiczna i empatyczna, emocjonalna i sceptyczna, racjonalna marzycielka – niemal każda paradoksalna para przymiotników może ją określić.
Czytaj więcej
Stanisław Barańczak – „wirtuoz i moralista”, pisarz polityczny i metafizyczny, „poeta lector” podążający „drogą ku arcydziełu”, mówiący o sobie: „jestem pięknoduchem, estetą i parnasistą”.
Serwis: oznaczenie redakcyjne
Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki dla poezji po roku 1989 jest ważny między innymi za względu na swoją kreację w wierszach. Do jej wzmocnienia przyczyniła się legenda literacka stymulowana przez poetę. Fakt, iż wypowiada się jedynie poprzez wiersze, silna teatralizacja publicznej recytacji utworów oraz ich tematyka sprawiły, że postrzegany jest jako poeta osobny, mroczny outsider. Autokreacja poety zmierzała do ukazania go jako kolejnego wcielenia „poéte maudit”.
Edward Pasewicz. Poeta inności? Buddysta i dokonujący coming outu gej. Poeta normalności? Obserwator codzienności, podglądacz drobin, zakamarków, międzyludzkich związków i słuchacz języków. Jednocześnie szczery, erudycyjny i wirtuozerski, kampowy i polityczny?
Marcin Baran – autor poetyckich gier. Z humorem i ironią mówi o tragicznym losie człowieka. Poeta rozrywający językowe schematy, zmyślający lektury. Chętnie sięgający po słowa innych pisarzy, twórca ekfraz; „lepiący” z ciał „miłość, lęk i słowa”.
Jarosław Marek Rymkiewicz, poeta – klasycysta: od dialogu z tradycją do romantycznego „trupa, który gada”. Od słowa, które się spopiela do wiersza jako „więzienia śmierci”. Od pytań zadawanych Bogu i diabłu do poszukiwania transcendencji. Od wiersza wolnego do dystychu. Od wierszy politycznych do nihilistycznego obrazu świata.
Krystyna Miłobędzka — poetka, autorka scenariuszy teatralnych i prac teoretycznych na temat teatru dziecka, „najmłodsza poetka polska” najstarszego dzisiaj literackiego pokolenia.
Czesław Miłosz – z jednej strony traktowany jako autorytet i mistrz, z drugiej jako autorytet niemożliwy do przyjęcia. Atakowany z wielu powodów, zarówno przez przeciwników ideowych w życiu publicznym, jaki i oponentów artystycznych. Zawsze jako ważny punkt odniesienia polskiej poezji XX i XXI wieku.
Czytaj więcej
Wisława Szymborska – tajemnicza, ale uwielbiana; skromna, ale podziwiana; poważna, ale dowcipna; niefrasobliwa, ale zaangażowana; w tłumie, ale osobna; poetka i intelektualistka; adeptka i filozofka, ironiczna i empatyczna, emocjonalna i sceptyczna, racjonalna marzycielka – niemal każda paradoksalna para przymiotników może ją określić.
Czytaj więcej
Stanisław Barańczak – „wirtuoz i moralista”, pisarz polityczny i metafizyczny, „poeta lector” podążający „drogą ku arcydziełu”, mówiący o sobie: „jestem pięknoduchem, estetą i parnasistą”.
Wszystkie treści
Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki dla poezji po roku 1989 jest ważny między innymi za względu na swoją kreację w wierszach. Do jej wzmocnienia przyczyniła się legenda literacka stymulowana przez poetę. Fakt, iż wypowiada się jedynie poprzez wiersze, silna teatralizacja publicznej recytacji utworów oraz ich tematyka sprawiły, że postrzegany jest jako poeta osobny, mroczny outsider. Autokreacja poety zmierzała do ukazania go jako kolejnego wcielenia „poéte maudit”.
Edward Pasewicz. Poeta inności? Buddysta i dokonujący coming outu gej. Poeta normalności? Obserwator codzienności, podglądacz drobin, zakamarków, międzyludzkich związków i słuchacz języków. Jednocześnie szczery, erudycyjny i wirtuozerski, kampowy i polityczny?
Marcin Baran – autor poetyckich gier. Z humorem i ironią mówi o tragicznym losie człowieka. Poeta rozrywający językowe schematy, zmyślający lektury. Chętnie sięgający po słowa innych pisarzy, twórca ekfraz; „lepiący” z ciał „miłość, lęk i słowa”.
Jarosław Marek Rymkiewicz, poeta – klasycysta: od dialogu z tradycją do romantycznego „trupa, który gada”. Od słowa, które się spopiela do wiersza jako „więzienia śmierci”. Od pytań zadawanych Bogu i diabłu do poszukiwania transcendencji. Od wiersza wolnego do dystychu. Od wierszy politycznych do nihilistycznego obrazu świata.
Krystyna Miłobędzka — poetka, autorka scenariuszy teatralnych i prac teoretycznych na temat teatru dziecka, „najmłodsza poetka polska” najstarszego dzisiaj literackiego pokolenia.
Czesław Miłosz – z jednej strony traktowany jako autorytet i mistrz, z drugiej jako autorytet niemożliwy do przyjęcia. Atakowany z wielu powodów, zarówno przez przeciwników ideowych w życiu publicznym, jaki i oponentów artystycznych. Zawsze jako ważny punkt odniesienia polskiej poezji XX i XXI wieku.
Czytaj więcej
Wisława Szymborska – tajemnicza, ale uwielbiana; skromna, ale podziwiana; poważna, ale dowcipna; niefrasobliwa, ale zaangażowana; w tłumie, ale osobna; poetka i intelektualistka; adeptka i filozofka, ironiczna i empatyczna, emocjonalna i sceptyczna, racjonalna marzycielka – niemal każda paradoksalna para przymiotników może ją określić.
Czytaj więcej
Stanisław Barańczak – „wirtuoz i moralista”, pisarz polityczny i metafizyczny, „poeta lector” podążający „drogą ku arcydziełu”, mówiący o sobie: „jestem pięknoduchem, estetą i parnasistą”.