Encyklopedia: wpis
Autor lub temat nie posiada wyodrębnionego wpisu w naszej encyklopedii
Encyklopedia: oznaczenie redakcyjne
Dariusz Suska pisze wiersze naznaczone autobiografią. W niezwykły sposób mówi o śmierci i znikaniu, czyniąc z nich tematy dominujące.
Bohdan Zadura łączy ze sobą tradycyjne gatunki i osobisty, zakorzeniony w mowie potocznej język. Snuje w wierszach i poematach rozgałęzioną, wielowątkową autobiografię literacką, pełną nawiązań do innych dzieł i kryptocytatów, choć zawsze mocno związaną z doświadczeniami codzienności.
Czytaj więcej
Dariusz Sośnicki – trochę realista, trochę metafizyk, zbyt klasyczny na barbarzyńcę, zbyt postępowy na klasycystę, niepokorny mieszczanin, intymny marzyciel i uważny obserwator codzienności, w spójny i czysty głos ujął dynamiczny obraz przemian naszej najnowszej liryki. Błyskotliwy debiut, połączony z powstaniem „Nowego Nurtu” i skutecznym wymykaniem się estetyce „brulionu”, uczynił z niego jednego z najważniejszych rodzimych poetów po roku ‘89.
Klasycysta – to najczęstsze określenie Krzysztofa Koehlera, którego postawa poetycka od pierwszego tomu wierszy wskazuje na wartości uniwersalne. Jednak nie można ulec pokusie, przypisując autorowi „Od morza do morza” wszystkich cech klasycysty, bowiem Koehler znajduje własny język w ramach istniejącego już paradygmatu.
Proza poetów to zjawisko tyleż ciekawe, co niejednoznaczne. Joanna Orska, autorka hasła, oświetlenia ten fenomen z różnych stron, proponując definicje, możliwości odczytań, przyglądając się konkretnym dziełom literackim.
Tak jak kontynuacyjność prozy polskiej końca lat 80. i całego następnego dziesięciolecia możemy mierzyć jej tematyczno-stylistyczną dominantą, jaką wyznaczyła tzw. literatura małych ojczyzn, tak poezja polska lat 90. XX i pierwszych XXI wieku – jakkolwiek oczywiście nie w całości – podpada pod równie „kontynuacyjną” kategorię melancholii.
Roman Honet wszedł do polskiej poezji tomem „alicja” z oryginalną i gotową wizją świata przedstawionego oraz ukształtowaną dykcją, którą w kolejnych tomach wzbogacał, pogłębiał, cyzelował i doskonalił. Świat jego poezji jest wykreowany, wyobrażony, alternatywny wobec rzeczywistości, powiązany z nią na podobnej zasadzie jak sny.
Poezja najmłodsza? Poezja, oczywiście, nie ma wieku. Natomiast jej autorki i autorzy jak najbardziej.
Czytaj więcej
Czesław Miłosz – z jednej strony traktowany jako autorytet i mistrz, z drugiej jako autorytet niemożliwy do przyjęcia. Atakowany z wielu powodów, zarówno przez przeciwników ideowych w życiu publicznym, jaki i oponentów artystycznych. Zawsze jako ważny punkt odniesienia polskiej poezji XX i XXI wieku.
Czytaj więcej
Serwis: oznaczenie redakcyjne
Dariusz Suska pisze wiersze naznaczone autobiografią. W niezwykły sposób mówi o śmierci i znikaniu, czyniąc z nich tematy dominujące.
Bohdan Zadura łączy ze sobą tradycyjne gatunki i osobisty, zakorzeniony w mowie potocznej język. Snuje w wierszach i poematach rozgałęzioną, wielowątkową autobiografię literacką, pełną nawiązań do innych dzieł i kryptocytatów, choć zawsze mocno związaną z doświadczeniami codzienności.
Czytaj więcej
Dariusz Sośnicki – trochę realista, trochę metafizyk, zbyt klasyczny na barbarzyńcę, zbyt postępowy na klasycystę, niepokorny mieszczanin, intymny marzyciel i uważny obserwator codzienności, w spójny i czysty głos ujął dynamiczny obraz przemian naszej najnowszej liryki. Błyskotliwy debiut, połączony z powstaniem „Nowego Nurtu” i skutecznym wymykaniem się estetyce „brulionu”, uczynił z niego jednego z najważniejszych rodzimych poetów po roku ‘89.
Klasycysta – to najczęstsze określenie Krzysztofa Koehlera, którego postawa poetycka od pierwszego tomu wierszy wskazuje na wartości uniwersalne. Jednak nie można ulec pokusie, przypisując autorowi „Od morza do morza” wszystkich cech klasycysty, bowiem Koehler znajduje własny język w ramach istniejącego już paradygmatu.
Proza poetów to zjawisko tyleż ciekawe, co niejednoznaczne. Joanna Orska, autorka hasła, oświetlenia ten fenomen z różnych stron, proponując definicje, możliwości odczytań, przyglądając się konkretnym dziełom literackim.
Tak jak kontynuacyjność prozy polskiej końca lat 80. i całego następnego dziesięciolecia możemy mierzyć jej tematyczno-stylistyczną dominantą, jaką wyznaczyła tzw. literatura małych ojczyzn, tak poezja polska lat 90. XX i pierwszych XXI wieku – jakkolwiek oczywiście nie w całości – podpada pod równie „kontynuacyjną” kategorię melancholii.
Roman Honet wszedł do polskiej poezji tomem „alicja” z oryginalną i gotową wizją świata przedstawionego oraz ukształtowaną dykcją, którą w kolejnych tomach wzbogacał, pogłębiał, cyzelował i doskonalił. Świat jego poezji jest wykreowany, wyobrażony, alternatywny wobec rzeczywistości, powiązany z nią na podobnej zasadzie jak sny.
Poezja najmłodsza? Poezja, oczywiście, nie ma wieku. Natomiast jej autorki i autorzy jak najbardziej.
Czytaj więcej
Czesław Miłosz – z jednej strony traktowany jako autorytet i mistrz, z drugiej jako autorytet niemożliwy do przyjęcia. Atakowany z wielu powodów, zarówno przez przeciwników ideowych w życiu publicznym, jaki i oponentów artystycznych. Zawsze jako ważny punkt odniesienia polskiej poezji XX i XXI wieku.
Czytaj więcej
Wszystkie treści
Dariusz Suska pisze wiersze naznaczone autobiografią. W niezwykły sposób mówi o śmierci i znikaniu, czyniąc z nich tematy dominujące.
Bohdan Zadura łączy ze sobą tradycyjne gatunki i osobisty, zakorzeniony w mowie potocznej język. Snuje w wierszach i poematach rozgałęzioną, wielowątkową autobiografię literacką, pełną nawiązań do innych dzieł i kryptocytatów, choć zawsze mocno związaną z doświadczeniami codzienności.
Czytaj więcej
Dariusz Sośnicki – trochę realista, trochę metafizyk, zbyt klasyczny na barbarzyńcę, zbyt postępowy na klasycystę, niepokorny mieszczanin, intymny marzyciel i uważny obserwator codzienności, w spójny i czysty głos ujął dynamiczny obraz przemian naszej najnowszej liryki. Błyskotliwy debiut, połączony z powstaniem „Nowego Nurtu” i skutecznym wymykaniem się estetyce „brulionu”, uczynił z niego jednego z najważniejszych rodzimych poetów po roku ‘89.
Klasycysta – to najczęstsze określenie Krzysztofa Koehlera, którego postawa poetycka od pierwszego tomu wierszy wskazuje na wartości uniwersalne. Jednak nie można ulec pokusie, przypisując autorowi „Od morza do morza” wszystkich cech klasycysty, bowiem Koehler znajduje własny język w ramach istniejącego już paradygmatu.
Proza poetów to zjawisko tyleż ciekawe, co niejednoznaczne. Joanna Orska, autorka hasła, oświetlenia ten fenomen z różnych stron, proponując definicje, możliwości odczytań, przyglądając się konkretnym dziełom literackim.
Tak jak kontynuacyjność prozy polskiej końca lat 80. i całego następnego dziesięciolecia możemy mierzyć jej tematyczno-stylistyczną dominantą, jaką wyznaczyła tzw. literatura małych ojczyzn, tak poezja polska lat 90. XX i pierwszych XXI wieku – jakkolwiek oczywiście nie w całości – podpada pod równie „kontynuacyjną” kategorię melancholii.
Roman Honet wszedł do polskiej poezji tomem „alicja” z oryginalną i gotową wizją świata przedstawionego oraz ukształtowaną dykcją, którą w kolejnych tomach wzbogacał, pogłębiał, cyzelował i doskonalił. Świat jego poezji jest wykreowany, wyobrażony, alternatywny wobec rzeczywistości, powiązany z nią na podobnej zasadzie jak sny.
Poezja najmłodsza? Poezja, oczywiście, nie ma wieku. Natomiast jej autorki i autorzy jak najbardziej.
Czytaj więcej
Czesław Miłosz – z jednej strony traktowany jako autorytet i mistrz, z drugiej jako autorytet niemożliwy do przyjęcia. Atakowany z wielu powodów, zarówno przez przeciwników ideowych w życiu publicznym, jaki i oponentów artystycznych. Zawsze jako ważny punkt odniesienia polskiej poezji XX i XXI wieku.
Czytaj więcej